বৰ্ণিল
-তিনিদিন লঘোনে থাকিম।
-অ’ অ’।মই অফিচ পালোহি।হ’ব এতিয়া থাকা।
-ৰ’বা ৰ’বা তোমাৰ লগত কথা এটা আছে।
-পাছত ক’বা।
-নহয় এতিয়াই।
-কোৱা।
-মই তোমাৰ কেইনাম্বাৰৰ প্ৰেয়সী আছিলো বাৰু?
-সঠিককৈ মনত নাই কিন্তু তুমি মোৰ প্ৰথমজনী পত্নী।
-অ’ ৰাম।কি মানুহ অ’ এইটো? হ’ব ফোন ৰাখা।ঘৰলৈ আহাচোন মজা পাবা।
কথমপি বাচি গ’লো আজি।নহ’লে ৰাজপথৰ মাজতে তেজেৰে গা ধুবলগা হ’লহেঁতেন।দুচৰম
তাই আজি ডায়েৰীখন খুচৰিল চাগে।তাত অনামিকাৰ বিষয়ে লিখা আছিল।আৰু কেইবাজনী ছোৱালীক লৈ লিখা কেইটামান কবিতা।কেতিয়াবাই
অনামিকা বিয়া হৈ যোৱা এবছৰৰ পাছতে চাকৰিটো পালোঁ।সাধনা মোৰ যিমান আছিল সিমানেই আৰাধনা অনামিকাই কৰিছিল।
চাকৰিটো পোৱাৰ পাছৰ সময়ছোৱাত মোৰ জীৱনটো ক্ৰমশঃ বৈচিত্ৰহীন হৈ পৰিছিল।গতানুগতি
নিশা প্ৰায় এঘাৰমান বজাত প্ৰহেলিকাই স্কুটীখন লৈ মোৰ ৰুম পাইছিলহি।
“বিকাশ মই।মই প্ৰহেলিকা।দুৱাৰ
“প্ৰহেলিকা তুমি ইয়াত? এতিয়া? এহ গোটেইজনী তিতিলা।এইখন টাৱেল লোৱা আৰু সৌটো বাথৰুম।”মই আচৰিত হৈ সুধিছিলোঁ।
“আৰু কাপোৰ? হ’ব মই কাপোৰ নিপিন্ধাকৈয়ে থাকিম।তোমালৈ লাজ নালাগে মোৰ।” নিলর্জভাৱে কথাখিনি কৈ তাই হাঁহিছিল।
“তুমি ড্ৰিংকচ কৰিলা?”মই সুধিছিলোঁ।
“জানা আজি মোৰ বার্থ দে।তুমি উইচ এটাও নকৰিলা।ৱাই দি ৱে আই লাভ ইউ চ মাচ।” তাই ঢলি পৰিছিল।
নিলর্জভাৱে এটা এটাকৈ ভৰ যৌৱনা প্ৰহেলিকাৰ দেহৰ পৰা কাপোৰবোৰ সলোকাইছিলোঁ।উন্
অনুসূচনাত দগ্ধ হৈ ৰাতিপূৱা প্ৰহেলিকাই বাৰে বাৰে মোৰ ওচৰত ক্ষমা খুজিছিল।কফি একাপ বনাই দিলেই মাফ কৰা হ’ব বুলি কৈছিলোঁ।তাই হাঁহিছিল।নিশা সলায় দিয়া প্ৰহেলিকাৰ কাপোৰসাজ শুকুৱা নাছিল।পিন্ধি থকা মোৰ পেণ্ট-চার্টযোৰ তাইৰ বনাই লোৱা বার্থদেৰ উপহাৰ দিয়া হৈছে বুলি তাইক কৈছিলোঁ।তাই ভীষণ লাজ কৰিছিল।
প্ৰহেলিকাই ব্ৰেক ফার্ষ্ট ৰেডি কৰালৈকে মই তাইৰ বাবে ওচৰৰে কাপোৰৰ দোকান এখনৰ পৰা কাপোৰ এযোৰ আনি দিছিলোঁ।পাতল পিংক কালাৰ।মোৰ নিজৰ পচন্দত।জীৱনত প্ৰথম নিজেই পচন্দ কৰি কাৰোবাক কিবা এটা দিছিলোঁ।অনামিকা
প্ৰহেলিকা ভাবুক হৈ ৰৈছিল।আঁতৰে আঁতৰে বিভোৰ হৈ মোলৈ চাই আছিল।মই লক্ষ্য কৰিছিলোঁ।
সেইদিনা সেইযোৰ কাপোৰকে পিন্ধি তাই ডিউটিলৈ আহিছিল।
নিশা ফোন কৰোতে তাই মোলৈ প্ৰস্তাৱ দিছিল।প্ৰেমৰ নহয় বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ।
“তুমি মোক বিয়া পাতিবা বিকাশ?”
হাঁহি উৰুৱাই দিছিলোঁ তাইৰ কথাষাৰ।সিমূৰত তাই উচুপিছিল।
“আই ৰিয়েলি লাভ ইউ বিকাশ।লাভ ইউ চ’ মাচ।”
বর্ণনাতীত অতীত আৰু কিছু সোঁৱৰণীৰ মাজেৰেই অফিচৰ দিনটোৰ সময়খিনি পাৰ হৈ গ’ল।চহৰখনলৈ সন্ধ্যা নামিছে।বানীপুৰৰ
নিবিড় অবুজ ভাষাৰে
তুমি মোৰ মাথোঁ মোৰ।”
আৰু সেই বেলিটোৰ দিশেৰে ৭০ কিঃমিঃ বেগেৰে মই ঘৰলৈ উভটিছোঁ।ঘৰ গৈ পালে প্ৰহেলিকাই মা-দেউতাৰ আগত মোক গালি পাৰিব।কান্দিব।ম
বিঃদ্ৰঃ গল্পটো পঢ়ি কেনে পালে জনাবলৈ নাপাহৰিব।আপুনি পঢ়া গল্পটো লেখক সত্যজিত কাকতিৰ দ্বাৰা সংৰক্ষিত তথা পূৰ্বতে কাকত-আলোচনীত প্ৰকাশিত হ'ব পাৰে গতিকে অনুগ্ৰহ কৰি শিৰোনাম আৰু লেখকৰ নাম উল্লেখ নকৰাকৈ কপি নকৰে যেন।গল্পটো পঢ়ি আপোনাৰ বহুমূলীয়া সময়খিনি যচাৰ বাবে আপোনাক অশেষ ধন্যবাদ।
