অপ্ৰত্যাশিত
-দাদা কাৰ? এই আমুকীৰ।
-হুম!ইউ আৰ চ’ লাকী।বৰ সৰল মানুহজন।
-ইমান প্ৰশংসা কৰিব নালাগে বর্ণালী।আৰু তই যে দাদাক বৰ ডাঙৰ মানুহৰ দৰে মানুহজন মানুজন কৈ আছ?
-কি যে কৈ থাক তই।তেওঁৰ গানবোৰ যে মোৰ বহুত ভাল লাগে।
-আৰু দাদাক?
-তেওঁক ভাল লাগে বাবেই গানবোৰো ভাল লাগে।
-তয়ো ভাল গান গাৱ দে।দাদাৰ লগত যুগলবন্দী ভাল জমিব।
-আশা কৰো সেইকণ সময় সোনকালেই আহক।তেওঁক বুজাবিচোন।সেইবো
-প্ৰেমৰ আমেজ অনুক্ষণ, বিৰহ চিৰজীৱন।চা দাদা আজি সকলোফালৰে পৰা সমাজৰ এজন সফল যুৱক কিন্তু সি মানসিকভাবে বৰ দুর্বল।মই সেইবোৰ কথাকে সোঁৱৰাই তাক আকৌ আঘাট দিব নিবিচাৰোঁ।
-সোঁৱৰাব নালাগে।পাহৰাই পেলাবলৈ চেষ্টা ক’ৰ।
-মই নোৱাৰিছোঁ।মই কিবা তাৰ প্ৰেমিকা নহয় নহয়।তই পাৰিবি?
-ময়ো প্ৰেমিকা নহয়।
-কিন্তু তই ভণ্টীও নহয়।
“ৰ’বি তই যোৱাৰ আগতে এবাৰ এইখন পঢ়।দাদায়ে নিজেই লিখিছিছ কলেজৰ আলোচনীত।সম্পূর্
“মাৰ মৰিশালীটোৰ কাষত ৰুই দিয়া নাহৰৰ পুলিটো দুবছৰীয়া হৈছেগৈ।শুৰশুৰাই
ঝাৰুটোৱে মৰিশালিটোৰ কাষৰ ঠাইখিনি চাফা কৰি সেৱা কৰিলোঁ।কাইলৈ নতুন এলবামটোৰ ৰেকর্ডিং আছে।
মা’ মৃত্যু হোৱাৰ এদিনৰ আগত মোক কৈছিল “বাবা তই ভালকৈ থাকিবি আৰু কিবা যদি অসুবিধা নহ’লে কিবা বিপদে আপদে মোৰ তালৈ গৈ মোক জনাবি।মই সদায় তোৰ লগত থাকিম।সহায় কৰিম।”
সেইদিনা মই কান্দিব পৰা নাছিলোঁ।হয়তো নাজানিছিলো।হয়তো
তেতিয়াও মা’ৰ মৰিশালিটোৰ পৰা ধোঁৱা ওলায়েই আছিল।পাছনিশা সেৰেঙা আন্ধাৰৰ মাজতে ধোঁৱাবোৰে দিগ-বিদিগ হেৰুৱাই উৰা মাৰিছিল আকাশলৈ।আকাশৰ আদিগন্তৰ কোনোবাখিনিত এচপৰা মেঘে গোমোঠা হৈ ৰৈ আছিল।
দেউতা এতিয়াও শুই আছে।টোপনি ধৰা নাই বোধহয়।ভণ্টী? তাই সাৰ পাই আছে।মাজে মাজে কেইবাৰো তাইৰ উচুপনি শুনিছোঁ।যোৱাকাল
পাছনিশা সময় প্ৰায় চাৰি বাজিছে।আকাশত তৰাবোৰে এতিয়াও জিলমিলাই আছে।মই গঁড়ালৰ হাঁহ-কুকুৰা কেইটাক চাউল এমুঠি আনি দিলোঁ।টু শব্দ এটাও নকৰাকৈ সিঁহতে পেটৰ ক্ষুধাকণ শেষ কৰিছে।কেইঘণ্টাম
আকাশখনলৈ চালোঁ।এটি তৰা যেন মোৰ ফালে আহি আছে।সচাঁকৈ।তেনে
“মা’…” চিৎকাৰ কৰি চিঞৰি দিছিলোঁ সেইদিনা।
ক্ৰমশঃ সময়বোৰে গতি কৰে।আমিও সহযাত্ৰী হওঁ।প্ৰাপ্তি অপ্ৰাপ্তিৰে জীৱনৰ বাটত খোজ দি সমীকৰণ কৰোঁ সুখ দুখৰ।জীয়াই থাকিবই লাগিব।ভণ্টী আৰু দেউতাৰ সুখ দুখৰ সমভাগী হৈ ময়ো আগবাঢ়িছিলোঁ।
হঠাতে এদিন লগ পাইছিলো পৰিনীতাক।তাই মোৰ বাবে বিশেষ হৈ পৰিছিল।হয়তো ময়ো।কোনোদিনে প্ৰেমৰ কথা চিন্তা নকৰা গতানুগতিক মই অনুভৱ কৰিছিলোঁ মই যে সচাকৈয়ে পৰিনীতাৰ প্ৰেমত পৰিছোঁ।অৱশ্যে সিমানখিনি সুযোগ দিছিল তাই।মোৰ গান শুনি বলীয়াৰ দৰে হৈ পৰা পৰীনীতাৰ উৎসাহে মোক প্ৰেৰণা দিছিল কিবা এটা কৰিবলৈ।মই সুখী হৈছিলোঁ।মা’ৰ মৃত্যুৰ পাছত পৰীনীতাৰ সান্নিধ্যই মোৰ জীৱনটোক এক নতুনত্ব প্ৰদান কৰিছিল।গতানুগতি
এক নিবিড় মুহূর্তত পৰীনীতাই যেতিয়া মোৰ কান্ধত আঁউজি কয় “মই তোমাৰ অবিহনে সপোনতো নিজকে অকলশৰে কল্পনা কৰিব নোৱাৰা হৈছোঁ।” তেতিয়া মোৰ ভাল লাগে।
সময় সলনি হয়।মানুহৰ মনবোৰো সলনি হয়।কিন্তু পৰীনীতাৰ মন কেনেকৈ সলনি হ’বলৈ পালে? আচৰিত হৈছিলোঁ।নিজকে জুকিয়াই চাইছিলোঁ কোনোবাখিনিত মোৰেই ভুল হোৱা নাইতো? ওঁহো মোৰ ভুল নাই।সচাঁ অর্থত তাই মোক প্ৰতাৰণা কৰিলে।
মই ভাবি লৈছিলোঁ “মায়ে জীয়াই থাকিবলৈ শিকাই মোৰ পৰা আঁতৰি গ’ল আৰু পৰিনীতাই মৰিবলৈ শিকাই গ’ল।মাৰ স্মৃতি বেদনাসিক্ত হলেও বিৰহৰ নহয় কিন্তু পৰিনীতাৰ স্মৃতি বিষাদৰ,বিৰহৰ।তা
বর্ণালীৰ দুচকুৰে বাগৰি অহা চকুপানী কেইটোপাল উৰুণাখনে সংগোপনে মোহাৰি পেলালে।বুকুখনত বাঢ়ি অহা ঘন উশাহবোৰে তাইক কষ্ট দিছে।মুখখন সোপা মাৰি ধৰি আছে তাই।
“এইয়া চাহ ল” শিখাই চাহকাপ আগবঢ়াই দিলে।বর্ণালীয়ে ওঁঠদুটি কামুৰি উচুপি উঠিল।
-আৰে আৰে বর্ণালী কি হ’ল তোৰ?নকৱ কিয়? কি হ’ল?
-পৰীনীতা…পৰীনীত
-পৰীনীতাৰ আকৌ কি হ’ল?
-পৰীনীতা মোৰ বাইদেউ হয়।
-কি?
মৌন হৈ ৰ’ল পৰিবেশটো।মাজে মাজে বর্ণালীয়ে উচুপি আছে।
“এদিন মই বা’ক কৈছিলো, মই বিকাশ দাক বহুত ভাল পাওঁ।তেওঁ কেৱল মোৰ হোৱাটো বিচাৰোঁ।তাই কৈছিল “চিন্তা নকৰিবি এদিন নহয় এদিন বিকাশ তোৰেই হ’ব”
বিকাশ দা যে বা’ৰ প্ৰেমিক মই মুঠেই গম পোৱা নাছিলোঁ।”
বিচনাৰ গাৰুটোত মুখখন গুজি বর্ণালীয়ে উচুপি থাকিল।নিথৰ হৈ ৰ’ল শিখা।
বিঃদ্ৰঃ গল্পটো পঢ়ি কেনে পালে জনাবলৈ নাপাহৰিব।আপুনি পঢ়া গল্পটো লেখক সত্যজিত কাকতিৰ দ্বাৰা সংৰক্ষিত তথা পূৰ্বতে মাহেকীয়া আলোচনী 'মায়া' নবেম্বৰ (২০১৫) সংখ্যা আৰু 'গণঅধিকাৰ'ৰ কাকতৰ 'সাহিত্য' পৃষ্ঠাত ২৩/০৮/২০১৫(দেওবাৰ)প্ৰকাশিত গতিকে অনুগ্ৰহ কৰি শিৰোনাম আৰু লেখকৰ নাম উল্লেখ নকৰাকৈ কপি নকৰে যেন।গল্পটো পঢ়ি আপোনাৰ বহুমূলীয়া সময়খিনি যচাৰ বাবে আপোনাক অশেষ ধন্যবাদ।
